بعد از دو سال تعطیلی، هراس دانش آموزان از مدرسه را جدی بگیرید

زهرا پورمحمدی: دانش آموزانی که امسال به کلاس سوم دبستان می‌روند، در واقع اولین سال «حضوری» خود در مدرسه را تجربه می‌کنند. دو سال گذشته، آن‌ها غالبا به دلیل همه گیری کرونا در خانه و به صورت مجازی درس خوانده اند؛ بنابراین نمی‌توان انتظار داشت که آن‌ها را دارای دو سال تجربه حضور در مدرسه بدانیم و از آن‌ها همان توقعاتی را داشته باشیم که سه سال پیش از دانش آموزان کلاس سومی داشته ایم.

با وجود آنکه صورت مسئله ساده و قابل فهم است، اما تجربه روز‌های ابتدایی مدارس نشان می‌دهد مسئولان مدارس و حتی آموزش و پرورش آن را جدی نگرفته اند.

کافی است در هنگام برگزاری کلاس‌ها به یکی از مدارس سر بزنیم، در این صورت، انبوهی از والدینی را می‌بینیم که جلوی مدرسه منتظر فرزند خود هستند و یا در حین برگزاری کلاس داخل مدرسه می‌روند. به جز آن، شمار زیادی از دانش آموزان را خواهیم دید که خاضر نیستند از مادر یا پدر خود جدا شوند و همراه سایر همکلاسی هایشان به کلاس بروند.

دلیل این موضوع همانی است که گفته شد؛ دانش آموز کلاس اول که تکلیفش مشخص است؛ ترس از مدرسه و جدایی از والدین، موضوعی است که گهگاه برای سال اولی‌ها رخ می‌دهد. سال دومی‌ها را هم، اما باید مانند سال اولی تصور کرد. تازه، وضعیت آن‌ها غیرعادی‌تر هم هست. زیرا سال دومی ها، تجربه یک سال کلاس آنلاین را دارند. یعنی متوجه شده اند که می‌توان در خانه و کنار مادر ماند و درس هم خواند. به همین خاطر جدایی آن‌ها از مادر و رفتن به مدرسه برایشان سخت‌تر هم شده. سال سومی‌ها هم وضعیت مشابهی دارند.

در چنین شرایطی مدیران مدرسه متاسفانه همان نگاه سابق را دارند و ختی برخی از آنها، برای از بین رفتن این ترس، روش‌های آمرانه، قهرآمیز و بعضا حتی خشونت را پیشنهاد و اجرا می‌کنند.

آموزش و پرورش هم وضعیت بهتری ندارد. این وزارتحانه به جای آنکه شرایط را درک کرده و ترتیبی اتخاذ کند که دانش آموزان به شکل تدریجی با مخیط مدرسه آشنا شوند، هرگونه بهره گیری از مزایای درس خواندن آنلاین را از بین برده است. آموزش و پرورش که تا همین چند ماه پیش به راه اندازی اپلیکیشن «شاد» افتخار می‌کرد، امسال طوری رفتار کرده که گویی از ابتدا چنین اپلیکیشنی وجود خارجی نداشته. حتی اطلاع رسانی‌های ساده هم از طریف این اپلیکیشن انجام نمی‌شود و آموزش و پرورش در یک اقدام ضربتی و دفعی همه چیز را به دوران قبل از شیوع کرونا بازگردانده است.

حداقل کاری که می‌شد در این شرایط انجام داد آن بود که دانش آموزانی که برای حضور در کلاس، نیاز به کمی زمان دارند، از طریق این اپلیکیشن، در زمان عدم خضورشان در کلاس، از درس عقب نمانند، اما گویی چنین کاری، در آموزش و پرورش گناهی کبیره محسوب می‌شود.

به نظر می‌رسد مهمترین اقدامی که باید برای آموزش و پرورش انجام داد، تغییر نگاه مدیران آن باشد. اینکه اکنون دنیا تغییر کرده و دیگر نمی‌توان به دنیای چند سال پیش برگشت. معنای این حرف غیرخضوری شدن کلاس‌ها نیست؛ به هیچ وجه. اما دست کم می‌توان از فناوری‌های امروزی برا جبران عقب ماندگی‌ها و حتی کمک به حضورس شدن هرچه سریعتر کلاس‌ها استفاده کرد.