صراط: حزب کارگزاران سازندگی در آستانه 24 خرداد، سالگرد پیروزی حجت‌الاسلام حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری، بیانیه مفصلی صادر کرد که در بخشی از این بیانیه آمده است:
سال 1374، سال تأسیس «کارگزاران سازندگی ایران» و تکوین نطفه اعتدال‌گرایی سیاسی بود؛ گفتمانی که براساس تجربه آیت‌الله هاشمی‌رفسنجانی شکل گرفت و معتقد بود می‌توان میان آرمان و واقعیت پُل زد؛ تنها کافی است که اعتدال پیشه کرد.
در واقع گفتمان اعتدال بر خلاف پاره‌ای اظهارنظرهای نادقیق این روزها یک گفتمان تازه رسیده و دولت ساخته نیست. «گفتمان اعتدال» بر «دولت اعتدال» متقدم است. دولت سازندگی در سال‌های 76 ـ 1368 براساس گفتمان اعتدال شکل گرفت و در تکوین و توسعه آن نقش اساسی داشت.
ما به عنوان کارگزاران سازندگی ایران از آغاز دریافته بودیم که نمی‌توان با یک جناح سیاسی، ایران را اداره کرد.
در ادامه این بیانیه می‌خوانیم: برای اداره کشوری که به تازگی از انقلاب و جنگ عبور کرده است نیاز به قوه عقل جمعی و نیروی اعتدال اجتماعی است که فقط در یک جناح سیاسی یافت نمی‌شود.
دولت سازندگی با این منطق و براساس رأی و نظر آیت‌الله هاشمی‌رفسنجانی در هماهنگی با دیدگاه‌های مقام معظم رهبری شکل گرفت و در درون آن همه جناح‌های سیاسی حضور داشتند.
این بیانیه می‌افزاید: کارگزاران سازندگی با همین گفتمان در انتخابات مجلس پنجم فهرستی جامع از نیروهای معتدل سیاسی را به مردم پیشنهاد کرد و با ایجاد یک مجلس متنوع و متکثر در شکل‌گیری حماسه دوم خردادماه نقش اصلی ایفا کرد.
با همین مبنا و منطق همفکران ما در کارگزاران از یک سال قبل از حماسه سیاسی 24خرداد 92 در گفتارها، گفت‌وگوها و رایزنی‌های سیاسی از امکان وقوع دوم خرداد دوم سخن می‌گفتند.
بر همین اساس حزب ما در ایجاد ائتلاف بزرگ میان جناح‌های معتدل کشور و اجماع اصلاح‌طلبان بر سر نامزدی دکتر حسن روحانی نقش محوری داشت.
در بخش دیگری از بیانیه حزب کارگزاران آمده است: پیروزی 24 خرداد 1392 در شرایطی رخ داد که یک جناح افراطی می‌کوشید شوق امید به تغییر را از بین ببرد. آنان با سوءاستفاده از حوادث سال 1388 می‌کوشیدند رقابت سیاسی را به عنوان یکی از عناصر بنیادی تحول سیاسی از بین ببرند.
انتخابات سال 1388 (فارغ از هر داوری که درباره آن داشته باشیم) رقابتی تمام‌عیار بود که نشان‌دهنده ریشه و عمق رقابت سیاسی در ایران بود.
این بیانیه می‌افزاید: آن انتخابات نشان داد جناح‌های سیاسی و نظم سیاسی استوار بر دوش آنها، بی‌مبنا نیست.
جناح‌بندی سیاسی در جمهوری‌اسلامی مشابه جناح‌بندی سیاسی قبل از انقلاب اسلامی نیست که احزاب و گروه‌های سیاسی «بفرموده» ایجاد شده باشند. آنها برآمده از شکاف‌ها و ساختارهای اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی واقعی هستند که در هنگام انتخابات پدیدار می‌شوند و از جامعه می‌خواهند که درباره‌ی آنها قضاوت کنند و در پای صندوق رأی اظهارنظر کنند.
در این بیانیه با اشاره به اینکه دشمنان امید می‌خواستند این نظم مدرن را نادیده بگیرند و انتخابات را با استفاده از ابزارهای حاکمیتی خود مهندسی کنند، آمده است: تلاش شگرف این جناح افراطی برای حذف آیت‌الله هاشمی‌رفسنجانی از انتخابات ریاست‌جمهوری سال 1392 نماد این مهندسی انتخاباتی بود.
رأی بالای ملت به حجت‌الاسلام والمسلمین دکتر حسن روحانی ـ که از نظر افکارعمومی و نخبگان سیاسی شبیه‌ترین فرد از نظر فکری و اجرایی به آیت‌الله هاشمی‌رفسنجانی تلقی می‌شد و حمایت ایشان و نیز شخصیت‌های معتدل هر دو جناح کشور به‌خصوص جناب آقای خاتمی و جناب آقای ناطق‌نوری را داشت ـ جواب محکم ملت به جناح‌های تندرو بود.
این بیانیه می‌افزاید: بدون شک تدبیر مقام معظم‌رهبری در صیانت از نهاد انتخابات در این پیروزی امید بر انحصار نقش محوری داشت. فتوای رهبری در حق‌الناس بودن رأی مردم و دعوت ایشان از همه شهروندان، حتی کسانی که به هر دلیل نمی‌خواهند نظام را تقویت کنند اما به ایران دل بسته‌اند، اساس اعتماد ملت به صندوق رأی و بنیاد احیای امید بود.
در ادامه این بیانیه آمده است: ما ـ کارگزاران سازندگی ایران ـ نه فقط از آن‌رو که اکثریت ملت ایران به نامزد موردنظرمان و فرد مورد تأیید نیروهای سیاسی معتدل رأی دادند، نه از آن‌رو که امکان احیای جریان اصلاح‌طلب، توسعه‌گرا یا اعتدال‌گرا فراهم آمده بلکه به سبب آنکه ملت ایران باردیگر به صندوق رأی و نهاد انتخابات در نظام جمهوری اسلامی ایران اعتماد کرده‌اند 24 خرداد را نقطه عطف تاریخ این نهضت و نظام می‌دانیم.
کارگزاران در این بیانیه، 24خرداد را بازگشت امید بود دانسته و افزاید:نه امید به اینکه یک‌شبه و یک ماهه و یک‌ساله و حتی چهارساله همه مشکلات کشور حل شود، نه امید به اینکه با یک کلید همه قفل‌هایی که در این هشت‌ساله بسته شده بود، باز شود بلکه امید به اینکه هنوز می‌توان با صلح‌جویانه‌ترین روش و با عقلانی‌ترین راه به اصلاح امور پرداخت.
در ادامه این بیانیه آمده است: از نظر ما، خالقان امید نه سیاستمداران و دولتمردان که مردمان و شهروندان ایران هستند. همان مردمی که در کمال ناامیدی اهالی سیاست با رأیی متفاوت به تغییر و تحول اوضاع پرداختند و ثابت کردند که خداوند سرنوشت هیچ قومی را تغییر نمی‌دهد مگر آنکه آن قوم خود سرنوشتشان را تغییر دهند.
اینک یک سال از بازگشت امید به ایران بازمی‌گردد وراهبرد کارگزاران سازندگی ایران در برابر دولت دکتر حسن روحانی استراتژی «حمایت و مشورت» است.
ما این دولت را از خود می‌دانیم و خود را از دولت می‌شماریم. مهم نیست چند کرسی از این دولت در اختیار کارگزاران و حتی اصلاح‌طلبان است. مهم این است که این دولت سعی می‌کند عقلانیت، انصاف و مصلحت را به ساختار حکمرانی کشور بازگرداند.
این بیانیه در بخش دیگری می‌افزاید: درک می‌کنیم که احیای نهاد دولت در شرایطی که به نظر می‌رسد نهاد دولت در ایران رو به اضمحلال می‌رود چه کار دشواری است. ما به سختی‌ها، زحمت‌ها و حتی خطاهای احتمالی دولت در این دوران اذعان داریم. خواست ما از دولت تنها یک چیز است: تن دادن به لوازم اعتدال در حکمرانی.
در ادامه این بیانیه آمده است: اگر این دولت در اداره کشور به گونه‌ای عمل کند که جمهور عقلا و کارشناسان احساس کنند تصمیمات دولت از نظام کارشناسی عبور کرده و در اخذ نظرات کارشناسی از همه کارشناسان از همه جناح‌ها دقت لازم صورت گرفته و مصلحت اجتماعی در نظر گرفته شده است، مطمئناً دولت در مسیر درست گام برداشته است.
از نظر ما می‌توان به پاره‌ای از برنامه‌ریزی‌های اقتصادی دولت به خصوص در مساله هدفمندی یارانه‌ها انتقاد کرد اما نمی‌توان میدان مین دولت گذشته بر سر راه دولت‌های آینده را نادیده گرفت.
شاید بهتر بود دولت در برقراری ارتباط با افکارعمومی و استفاده صبح از رسانه‌های اجتماعی دقت بیشتری می‌کرد اما نمی‌توان نقش رسانه ملی در تخریب دولت را نادیده گرفت.
این بیانیه همچنین می افزاید: شاید تمرکز دولت بر سیاست خارجی سبب غفلت آن از سیاست داخلی شده و راه را برای احیای جریان‌های افراطی گشوده است و از همه مهم‌تر زمینه‌های تداوم انتقام‌کشی از افرادی که در شکل‌گیری این دولت نقش داشته‌اند را فراهم آورده است اما نمی‌توان از تلاش دولت برای تغییر فضای گفتمانی و تغییر در اوضاع فرهنگی و اجتماعی کشور را نادیده گرفت.
شاید بتوان از دولت خواست که به سرنوشت زندانیان و دربندان توجه بیشتری نشان دهد و از اختیارات قانونی خود برای کینه‌زدایی از سیاست داخلی استفاده کند و تلاش برای رعایت حقوق شهروندی را محدود به کاغذ و تریبون نکند اما کینه‌پراکنی مخالفان دولت را نباید نادیده گرفت که می‌کوشند فضای کینه در کشور تداوم داشته باشد.
همان دشمنان امید که اعتدال را انحراف از انقلاب می‌خوانند و می‌کوشند اعتدال را در برابر انقلاب قرار دهند و مقامات رسمی و نیمه‌رسمی آنها در توهین به شخص رئیس‌جمهور تردید نمی‌کنند و از پشت تریبون‌های محترم نمازجمعه و حوزه علمیه و حتی مجلس علیه دولت و رئیس‌جمهور عقده‌گشایی می‌کنند.
همان افرادی که با نادیده گرفتن سهم دیگر نهادهای فرهنگی به خصوص صداوسیما و سازمان‌های تبلیغی در امور فرهنگی کشور می‌کوشند سیاست فرهنگی دولت را زیر سوال ببرند و آن را بی‌توجه به ارزش‌های انقلاب نشان دهند.
در ادامه این بیانیهمی‌خوانیم: کارگزاران سازندگی ایران از همه همفکران می‌خواهد ضمن «حمایت» از راهبردهای اصولی دولت دکتر حسن روحانی در مقام نهادهای مدنی و سیاسی از «مشورت» به دولت دریغ نکنند.
ما باید از تلاش شخص رئیس‌جمهور در تغییر فضای گفتمانی کشور با سخنرانی‌ها و جهت‌گیری‌های اصولی تقدیر کنیم، از تلاش وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برای توسعه حقوق و آزادی‌های اساسی حمایت کنیم، از تلاش وزارت امورخارجه برای حل شرافتمندانه مساله هسته‌ای حمایت کنیم، از تلاش وزارت علوم برای استقلال نهاد دانشگاه حمایت کنیم، از تلاش وزارتخانههای اقتصادی برای احیای اقتصاد کشور حمایت کنیم، از طرح وزارتخانههای اجتماعی برای بیمه سلامت کشور دفاع کنیم، از انتصاب فرمانداران و مدیران زن برای مشارکت در ساختار سیاسی کشور حمایت کنیم، از تلاش دولت برای مشارکت اقوام و مذاهب قانونی کشور و ایجاد فضای همدلی در کشور حمایت کنیم اما در عین حال از دولت بخواهیم که از ثبات و «آزادی پس از بیان» مطبوعات هم حمایت کند.
افزون بر تلاش برای تثبیت اوضاع اقتصادی به رونق تولید و توسعه کسب و کار و عمران کشور هم فکر کند.
در تدوین لوایحی مانند حقوق شهروندی از نظرات مشورتی کارشناسان بیشتری بهره ببرد و مانع از تصویب‌شدن خام‌دستانه این لایحه و لوایحی مانند نظام صنفی رسانه‌ای شود و از همه مهم‌تر، از دریچه امیدی که دولت را به حاکمیت رسانده صیانت کند.
کارگزاران در بیانیه خود تاکید می‌کنند: دولت محترم باید فرصتی ایجاد کند که قطار متوقف‌شده توسعه و سازندگی کشور دوباره به راه بیافتد.
تولید تقویت شود و عمران جدی گرفته شود. احیای مدیریت و برنامه‌ریزی باید برنامه دولت باشد. همچنین انتخابات 24 خرداد و نتایج خیره‌کننده آن، تنها احیای اجتماعی و سیاسی ایران را در پی نیاورد؛ در کنار و حتی بیش از آن، روند اضمحلال اقتصادی ایران را که با خون جگر میلیون‌ها ایرانی در یک دوره 25 ساله و تا سال 1384 به نقطه‌ای روشن در میان همسایگان و کشورهای مشابه رسیده و سپس راه به انحطاطی شگفت‌آور از لحاظ سرعت و سمت‌گیری می‌پیمود، متوقف کرد و اکنون، در یک‌سالگی آن رویداد فرخنده چنین می‌نماید که به تدریج مسیر بازسازی را بار دیگر آغاز می‌کنند.
در بخش پایانی این بیانیه می‌خوانیم: دولت دکتر حسن روحانی به درستی همت خود را مصروف اصلاح سیاست خارجی کرده است اما این دولت باید بداند که ریشه بحران سیاست خارجی در بحران سیاست داخلی بود.
اگر ما در داخل کشور فضای سیاسی سالم، رقابتی و اخلاقی داشته باشیم و میزان را رأی ملت قرار دهیم و به همه‌ی شهروندان ملتزم به قانون اساسی اجازه مشارکت سیاسی بدهیم پای میز مذاکره هرگز تصمیمی غیرعقلانی نمی‌گیریم و هر تصمیمی که بگیریم همه ملت تا پای جان از آن دفاع خواهند کرد.
براساس این راهبرد در آستانه انتخابات مجلس دهم مهم‌ترین وظیفه دولت تثبیت نهاد انتخابات است. دولت می‌تواند با اعتمادآفرینی در نهادهای حاکمیتی مانع از ناامیدی مردم به صندوق‌های رأی شود.
حفظ اصول موردنظر رهبری در انتخابات 24 خرداد و تبدیل آن به «راهبرد» در انتخابات مجلس دهم می‌تواند مهم‌ترین استراتژی سیاسی داخلی دولت باشد.
ما به عنوان یک حزب ملتزم به قانون اساسی، معتقد به ارزش‌های انقلاب و حامی گفتمان اعتدال، این راهبرد را در دستور کار خود قرار داده‌ایم و در این باره در بیانیه‌‌های بعدی «کارگزاران سازندگی ایران» بیشتر سخن خواهیم گفت.